Podczas wydarzenia prof. Wojciech Śleszyński – dyrektor Muzeum Pamięci Sybiru złożył Sybirakom życzenia, a aktorzy Teatru Dramatycznego im. Aleksandra Węgierki w Białymstoku: Beata Chyczewska i Marek Tyszkiewicz odczytali fragment tekstu „Szopki z Tary”.
HISTORIA „SZOPKI Z TARY”
W 1905 r. Antonii Korona zostaje zesłany na Syberię. Po trzech latach katorgi osiedlił się w Tarze nad Irtyszem. W 1908 r. dołącza do niego żona z dwójką dzieci, Marią i Antonim. Życie Koronów i zesłańców polskich koncentrowało się wokół kaplicy, w której m.in. prowadzona była szkółka polska. Tam, panowie Stańczyk i Pomianowski uczyli dzieci języka polskiego. W tej kaplicy była też wystawiana corocznie szopka grana marionetkami w pudełkowej scenie. Jesienią 1920 r. państwo Koronowie zostali zmuszeni do wyjazdu z Tary i w lutym 1921 r. dotarli do Garwolina.
Tekst „Szopki z Tary” został spisany własnoręcznie przez Marię Gniedziuk, a podyktowany przez pana Stańczyka. Maria przekazała rękopis panu Andrzejowi Żakowi, od którego Muzeum Pamięci Sybiru otrzymało dar.
W tych wyjątkowych okolicznościach, podczas spotkania noworocznego, niezwykły eksponat został zaprezentowany po raz pierwszy. Deklamacji fragmentów „Szopki z Tary” towarzyszyła prezentacja zdjęć zesłańców znad Irtysza. W trakcie spotkania Tadeusz Chwiedź – Prezes Oddziału Białostockiego Związku Sybiraków podzielił się swoimi wspomnieniami wigilii na zesłaniu: „Dzieliliśmy się odrobiną chleba, zaoszczędzoną i ukrywaną przez mamę…”
Kwestia legionisty (odczytał M. Tyszkiewicz):
„Losy wrogie nas zagnały w przeciwne strony,
Byśmy wznieśli wzajem na się miecz wyostrzony,
I polały się krwi naszej polskiej potoki,
I buchnęły ze strzech naszych dymów obłoki
Tę krew, Panie, pobłogosław by nasze rany
Nie na próżno nią broczyły w sprawie nieznanej
Niechaj zmyje dane winy – i na Twe słowo
Rozdartą naszą Ojczyznę sprawi na nowo!”
Kwestia Dziecka (odczytała B. Chyczewska):
„Jezu, małe dzieciąteczko, my wygnańców polskich dzieci
Przyszliśmy tutaj do Ciebie, gdzie Twa jedna gwiazda świeci.
Na tułaczce my zrodzeni, w kraju wiecznych lodów, śniegu
I jak kraj ten obcy smutny, tak nam smutno dni tu biegną
Bo wciąż tęsknim w głębi duszy do ojczystych chatek, sadów
Do pól zlewanych obficie krwią i potem prapradziadów.
My tej ziemi nie widzieli, lecz jej obraz ukochany
Nosim w sercach, gdzie zostanie, raz na zawsze nieskalany.”
