Edward i Maria Dzikowscy z dziećmi: Wandą, Józefem i Hubertem, mieszkali przed wojną w Pińsku. W marcu 1940 roku Edward został aresztowany i przewieziony do łagru w Marieńsku. 13 kwietnia Marię i dzieci deportowano do Łobanowa w Kazachstanie. W 1943 roku zwolniony z łagru Edward dołączył do rodziny. Ze znalezionego w kołchozie drążka zrobił m.in. rękojeść siekiery.

„Któregoś dnia w kołchozie, gdzie naprawiano wozy, znalazłem kłonicę. Zdziwiło mnie dotąd niewidziane drzewo, z którego była zrobiona. Przyniosłem ją do domu i spytałem ojca, który odpowiedział, przecież to jest dąb, drzewo, jakie rośnie w Polsce. Tu, w północnym Kazachstanie, dąb nie rośnie. Nie można tego zmarnować. Z tej kłonicy zrobił toporzysko do siekierki i pudełeczko–futerał na swoje okulary, binokle, które dostał od jednej z naszych Polek. Trafem pasowały do jego wzroku. I kilka trzonków do noży”.

(Ze wspomnień Edwarda Dzikowskiego)