Poruszające nagranie zostało zaprezentowane na początku 2023 roku w ramach tradycyjnego spotkania noworocznego z Sybirakami i Sybiraczkami.
Byli na nim obecni także realizatorzy słuchowiska, aktorzy z Białegostoku i Gdańska, na czele z Markiem Tyszkiewiczem i Andrzejem Żakiem.
To do tego ostatniego trafił rękopis szopki i on zadecydował o przekazaniu go do zbiorów Muzeum Pamięci Sybiru. Rok później dwaj aktorzy postanowili doprowadzić do realizacji słuchowiska.
– Każde działanie ma u początków czyjąś inicjatywę. Trzeba podkreślić, że panowie wykazali się dużą determinacją i skutecznie namówili nas na realizację tego słuchowiska – mówił na spotkaniu noworocznym dyrektor Muzeum Pamięci Sybiru, prof. dr hab. Wojciech Śleszyński. – Muzeum będzie się starało wydać nagranie w odpowiedniej formie, aby było dostępne dla wszystkich – zapewnił wtedy zgromadzonych.
Dziś Muzeum Pamięci Sybiru wywiązuje się z tej obietnicy. Słuchowisko, wydane w formie karty pamięci umieszczonej w eleganckiej oprawie, z towarzyszącą jej broszurą, trafiło do sprzedaży. Można je kupić zarówno w siedzibie Muzeum przy ulicy Węglowej 1, jak i przez internet.
KLIKNIJ TUTAJ, aby kupić „Szopkę z Tary na Irtyszem”
Historia „Szopki z Tary nad Irtyszem”
Jasełka spisane zostały w 1919 roku, a odgrywane były ponad sto lat temu w dalekiej Tarze nad rzeką Irtysz. To tam społeczność polskich zesłańców i ich rodzin skupiła się wokół kaplicy, stanowiącej nie tylko miejsce modlitwy, ale i centrum kulturalnego i społecznego życia naszych rodaków.
Dzieci uczęszczały tam na lekcje języka polskiego, a raz do roku, w Boże Narodzenie, wszyscy zbierali się, aby obejrzeć jasełka prezentowane z użyciem lalek na pudełkowej scenie.
Jasełka pod dyktando pana Stańczyka, zesłańca, spisała Marysia, córka pochodzącego z Garwolina Antoniego Korony, który zesłany został na Syberię w 1905 roku. Państwo Koronowie z dziećmi wrócili do Polski dopiero w 1921 roku.
Maria, po mężu Gniedziuk, w 1987 roku przekazała rękopis Andrzejowi Żakowi, który poświęcił się opracowaniu materiału i przygotowaniu na jego podstawie słuchowiska.
– Najmłodszy brat pani Marii był mężem mojej krewnej. Zapewne gdybym nie dostał się do szkoły teatralnej, tu w Białymstoku, na wydział lalkarski, ta szopka nie ujrzałaby światła dziennego. Bo pozostałe pamiątki po pani Marii, w tym jej wspomnienia z Syberii, dziś rzecz nie do odtworzenia, zostały po jej śmierci wyrzucone przez spadkobierców na śmietnik przy okazji remontu mieszkania – mówił na spotkaniu w Muzeum Pamięci Sybiru Andrzej Żak.
