Zofia Dąbrowska została wywieziona wraz z matką i bratem Tadeuszem 10 lutego 1940 roku z miejscowości Chrask na Wołyniu do posiołka Wietrował w obwodzie archangielskim. Kilka miesięcy później dołączył do nich najstarszy brat Zofii – Antoni.

Po zawarciu układu Sikorski-Majski bracia dostali się do Armii Andersa, a Zosia z matką przez Bliski Wschód i Afrykę powróciły do Polski. Drewniany grzybek to jedyna zabrana z domu pamiątka, która ocalała z deportacji.

„I mam jeszcze grzybek przedwojenny do cerowania pończoch. Takie grzybki drewniane – w środku igły się trzymało – pończochę się naciągało do cerowania. Dali mnie do zabawy (…). Jak schodziliśmy ze statku zabrano nam wszystko – dokumenty, bagaże – jedynie ten grzybek do cerowania pończoch. To była moja jedyna zabawka, którą miałam zawsze przy sobie i nie oddałam jej do bagażu. I ten grzybek przejechał ze mną dwadzieścia dwa tysiące kilometrów i wrócił do Polski”

(Ze wspomnień Zofii Sądel z domu Dąbrowskiej)